A few words*

Στο Σουδάν δεν πας σαν τουρίστας διότι απλά, από τουριστικής άποψης, δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο να δεις η, για νά 'μαι ακριβέστερος, ό,τι και να δεις στο Σουδάν, θα μπορούσες να το δεις και σε άλλες χώρες πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο φτηνά, πολύ πιο ξεκούραστα.

Στο Σουδάν πας σαν περιηγητής.

Πας για να αποκτήσεις ίδια άποψη και εικόνα του πώς είναι μια χώρα με σχεδόν μηδενική τουριστική υποδομή, μια χώρα με άθλιο οδικό δίκτυο που το κυρίως μεταφορικό μέσο, ειδικά στην περιφέρεια, είναι τα κάρα και το γαϊδουράκια, μια χώρα που ο πληθωρισμός τρέχει με 80%, που μαστίζεται από εμφύλιους και κυβερνιέται από Στρατηγούς, μια χώρα που παράγει μισό εκατομύριο βαρέλια πετρέλαιο την μέρα αλλά κανείς δεν ξέρει πού πάνε, μια χώρα που η παιδεία και η δημόσια υγεία κινούνται σε εντελώς γκρίζες περιοχές, για να το πω κομψά δλδ, που οι γυναίκες είναι χωριστά από τους άντρες σχεδόν σε όλες τις δημόσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, μια χώρα που το νερό της βρύσης είναι καφέ χρώμα, και τα περισσότερα από τα αυτοκίνητα που βλέπεις είναι απολύτως διαλυμένες σακαράκες...

Παράλληλα, πας να συναντήσεις αξιοπρεπείς, αγνούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, που δουλεύουν –όσοι δουλεύουν– για 2-3 δολλάρια την μέρα, σε μια ακόμα και για τους ίδιους πολύ ακριβή χώρα, που δεν έχουν να φάνε αλλά δεν ζητιανεύουν, που δεν έχουν ρούχα αλλά τα κουρέλια που φοράνε είναι καθαρά, που στην πλειοψηφία τους είναι Σουνίτες αλλά δεν έχουν κανένα θέμα στο να σε χαιρετήσουν με χειραψία και χαμόγελο, που άμα τους πετύχεις σε ώρα φαγητού σού προσφέρουν το μισό ψωμί και τα λίγα φασόλια τους...
Στο Σουδάν πας για να νιώσεις την χαρά στα μάτια των παιδιών όταν τους προσφέρεις ένα τετράδιο η δυο μολύβια ή πέντε καραμέλες, πας να συναντήσεις την απίστευτη ομορφιά της παρθένας φύσης και τους ανεξερεύνητους και, πλην ενός η δύο, απόλυτα αφύλαχτους πλούσιους αρχαιολογικούς χώρους, όπου καθένας σηκώνει και πέρνει ό,τι θέλει, πας να νιώσεις την απεραντοσύνη της ερήμου και το ψήσιμο στους 45-50 βαθμούς Κελσίου ακριβώς στη γραμμή του Ισημερινού, πας να ψάξεις για τις πηγές του Νείλου εισπνέοντας, αντί για αέρα, ένα βαρύ χαρμάνι σκόνης και άμμου...

Μια περιήγηση που αναπόφευκτα σου ξαναφέρνει τα τεράστια ερωτηματικά για το πώς υπάρχει τόση ανομοιογένεια στον κόσμο και πόσο τυχεροί είμαστε που γεννηθήκαμε στην αποδώ μεριά...